hayatta çaresiz kalınan anlar

arayacağım olmuyor, mesaj atacağım olmuyor, karşısına çıkacağım olmuyor, ailesiyle konuşacağım olmuyor, ben de onsuz olamıyorum..bunları anlatacak biri de olmuyor.. hayırlısı.

sol kanatta kuş bile uçmadığı zamanlar......

dolmuş doldu diye ablacim sen in denildiginde

müthiş yapılan far koalisyonları üzerine eyelinerı çekemeyip tüm göz makyajını silmek zorunda kaldığımız o an

düştüğün zaman bir tekme daha vuranın aslında en yakının sandığın kişilerin olduğunu öğrendiğin andır bence. daha fazla nasıl anlatılır bilemiyorum ama çaresizlik çok kötü biri

i̇nsanın kendi elinde olmadan başına gelen olaylar karşısında elinden hiçbir şeyin gelmediği anlar en ciddisi ölüm gerisinin elbet çaresi var

çaresizlik; çocuğu hastalıktan ölmek üzereyken ilaç parası bulamayıp eczaneden hırsızlık yapan bir adamın yargıç önünde kullandığı iki kelime ile tek bir tırnağı kırıldığı için tüm tırnaklarını kesmek zorunda kalan kız arasında bir uçurum kurar ama ikisini de çaresizlik diye nitelendiririz. çaresizlik yalnız kaldığı için kendiyle konuşan bir adam mıdır ,beyin ölümü gerçekleşmiş kocasına hergün neler yaptığını anlatan kadının bir kirpik kıpırdamasına saklı ümidi mi? "çaresiz kaldım" cümlesinin sınanmamış hayatların hayal kırıklarına indirgenmesi de atalarımızı bir kez daha haklı çıkarıyor. kedi seyini gormus ne buyuk yaram var demis ne denilir ki?

çişin gelmiştir ve otobüstesindir.. dünyanın en kılıksız insanına bile özenirsin vay be ne güzel çişi yok galiba çok rahat duruyor diye..

karşına iki yol çıkması, uzaktan köpek sesi gelmesi ve ikisinden birinde köpek olma ihtimali

ölümden öte hiçbir çaresizliğe inanmıyorum ben artık. her ne yaşarsa yaşasın bir şekilde üstesinden gelir, ne yapar eder düzlüğe çıkar da insan, öleni toprağından çıkaramaz. omzun düşer, dizin tutmaz... bir şeyler yapmak istersin, yapman gerektiğine inandırmışsındır çünkü kendini; sanki kurtarabilecekmişsin gibi kendini paralarsın ama mümkün olmadığının acı çaresizliği de yerleşmiştir çoktan.